Πολλές φορές η γιαγιά-παπαδιά συγκέντρωνε κοντά της δίπλα στο τζάκι τα εγγονάκια της και τους διηγούταν γεγονότα από τη ζωή της. Τους ζωντάνευε εικόνες που ανεπίστρεπτα έχουν χαθεί. Θυμόταν τον καιρό εκείνο με άφατη νοσταλγία και ξαναζούσε τη ζωή της, αναπολώντας τα περασμένα. Τους έλεγε για τις δυσκολίες, τις στερήσεις, τη φτώχεια, τις αγωνίες, τις λαχτάρες που πέρασε εκείνη και τα παιδιά της.
Τα εγγονάκια της με ορθάνοιχτα τα αθώα ματάκια τους καθηλωμένα δίπλα της, κρέμονταν από τα χείλη της και αυθόρμητα τη ρωτούσαν: «είναι αλήθεια αυτά γιαγιά;» Εκείνη αφού τα διαβεβαιώνει ότι είναι πέρα για πέρα αληθινά, συνέχιζε με διηγήσεις για στιγμές ευχάριστες γεμάτες αγάπη, τρυφερότητα και ομορφιά και δόξαζε το θεό κάνοντας το σταυρό της, που τα παιδιά και τα εγγόνια της ξέφυγαν από εκείνη την πολύ δύσκολη, αλλά αξέχαστη ζωή. Η γιαγιά-παπαδιά όμως έφυγε από τον κόσμο τούτο και τα δισέγγονά της δεν θα έχουν την τύχη να ακούσουν από το στόμα της το αληθινό παραμύθι της ζωής της. Μπορούν όμως να το διαβάσουν σε τούτο εδώ το βιβλίο.