Μέχρι τώρα, η φοβερή κρίση που μάστιζε όλη την Ελλάδα, της φαινόταν κάτι πολύ μακρινό. Σχεδόν δεν την άγγιζε. Έβλεπε τα μαγαζιά να κλείνουν, διάβαζε για τις επιχειρήσεις που πτώχευαν η μια πίσω απ’ την άλλη, άκουγε για φίλους που έμεναν χωρίς δουλειά και για άλλους που πνίγονταν στα χρέη και τους κυνηγούσαν οι τράπεζες και η εφορία, αλλά η ίδια ένιωθε αρκετή σιγουριά και πίστευε πως δεν θα την αγγίξει τίποτα απ’ όλα αυτά. Και τώρα... Τώρα ήταν κι αυτή στην ανεργία, μαζί με όλο το προσωπικό της ΕΡΤ.
Βέβαια, τα δικά της όνειρά είχαν ήδη καταρρεύσει πολύ πριν κλείσει η ΕΡΤ. Και δεν της έφταιγε κανένας γι’ αυτό. Τώρα, όλο και περισσότερο το καταλάβαινε πως όλα της τα όνειρα ήταν φτιαγμένα απ’ το υλικό του «εγώ» της. Όλα ήταν «από μένα για μένα». Πουθενά δεν υπήρχαν οι... «άλλοι». Πουθενά δεν υπήρχε ένα άνοιγμα προς τους ανθρώπους γύρω της... ένα παράθυρο προς τα έξω... μια ανοιχτή αγκαλιά... τίποτα... Μόνο φιλοδοξίες, φιλοδοξίες, φιλοδοξίες...
Όμως, μέσα απ’ αυτή την πικρή γεύση του γκρεμισμένου κόσμου της, ένιωσε για πρώτη φορά την ανάγκη να κοιτάξει προς τα έξω, και να δει την ταλαιπωρία, τον εξευτελισμό και την απελπισία των ανθρώπων γύρω της. Για πρώτη φορά ένιωσε να συμπάσχει με όλους αυτούς και ήθελε πια να μάθει τις αιτίες πίσω από όλη αυτή την καταστροφή. Πού είχε φταίξει αυτός ο λαός και ποια ήσαν τα πραγματικά αίτια πίσω απ’ την κρίση; Ποια ήταν τα πραγματικά αίτια για τη φτώχια, την πείνα, τον εξευτελισμό...
Και... τι παράξενο... να ’ταν αλήθεια πως αυτή εδώ η χώρα ήταν το λίκνο του πολιτισμού; Είναι δυνατόν αυτός ο λαός ο καταρρακωμένος... αυτός ο λαός που εξευτελίζουν και διακωμωδούν οι Ευρωπαίοι «φίλοι» του... είναι δυνατόν αυτός ο λαός να είναι ο διάδοχος σε μια τέτοια κληρονομιά; Και τώρα; Πού πήγε αυτό το φως; Και ποιος κρατάει πια τη σκυτάλη του πνεύματος και της γνώσης;
Κι εμείς; Μήπως τελικά δεν έχουμε κατανοήσει την ιστορία και τις παραδόσεις μας; Μήπως υπάρχει εκεί κάτι που μας διαφεύγει; Κάποιοι λένε πως ο πραγματικός θησαυρός βρίσκεται ακόμα εκεί. Μπα... μάλλον ανοησίες και μεγαλοστομίες θα είναι, απ’ αυτές που συνηθίζουν οι «Ελληνάρες». Εκεί, λέει, βρίσκονται κρυμμένα τα κλειδιά της γνώσης. Οι αφελείς πιστεύουν πως εκεί μας περιμένουν τα κλειδιά για το «αρχαίο κάλλος». Και από κει και μετά όλα θα ακολουθούν πια από μόνα τους: Ευτυχία, έρωτας, αφθονία... αλλά και κάτι άλλο, πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο φωτεινό...
Ε, όχι! Δεν ήταν πρόθυμη να πιστέψει τέτοιες ανοησίες! Αλλά, πάλι... δεν θα έχανε και τίποτα, αν ξεκινούσε να ψάχνει...

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα...

Ο Νίκος Ρουκουνάκης γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σήμερα ζει στην Ανατολική Αττική κοντά στη θάλασσα. Σπούδασε Μηχανολόγος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Αθήνας (ΕΜΠ) και ειδικεύτηκε στα ηλεκτρονικά. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.