Ο Αλεξέγιεφ, ο πρωθυπουργός της Πολλαλόγια, βρισκόταν σ’ ένα δωμάτιο απέναντι στα «ιερά τέρατα» της Ουννίας, την γαλανομάτα Ύαινα και τον ημιπαράλυτο λογιστή της, τον Λυκάνθρωπο. Πίσω απ’ την καρέκλα του Αλεξέγιεφ, όρθιος, ήταν ο Πίτερ, λυσσασμένος στρατιώτης των Ούννων στον Β’ και Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο που είχε προ πολλού ξεκινήσει... Κάθε φορά που ο Αλεξέγιεφ έκανε να σηκωθεί από τη θέση του για να μη δώσει «την Άρτα και τα Γιάννενα» ώστε να κλείσει η συμφωνία-μνημόνιο, ο Πίτερ το πειραματόζωο –που αν και ήταν 92 χρόνων έμοιαζε με γυμνασμένο 19χρονο πεζοναύτη– τον καθήλωνε με το ένα του χέρι στο κάθισμά του...

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα...

O Φώτης Ν. Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε το 1959 στο Περιστέρι του Δήμου Ήλιδας (Ν. Ηλείας). Μεγάλωσε σε ιδρύματα από το 1965 έως το 1977. «Σπούδασε» τουρισμό σε Ρόδο και Πάτρα. Εργάστηκε για 18 περίπου χρόνια σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά ως δημοσιογράφος-διορθωτής. Εξόριστος από την Ένωση Συντακτών, τιμή που του επιτρέπει να γράφει βιβλία έντιμα, χωρίς συμβιβασμούς... Όσοι τον έκοψαν είναι μέλη, πλέον, στην Ένωση Συντακτών Κολάσεως! Έχει γράψει ακόμα:

◆ Οι παλιές... καλές κομπίνες των λαχείων (2010), ντοκουμέντο

◆ Οδός Κρεμάλας, αριθμός θα δούμε... (2012)

◆ ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ! (2013)

◆ Τα λαμόγια “τραγουδάνε” ακόμα... (2014)