“Ο θείος Νίκος” (απόσπασμα)

Την αρχή του Σεπτέμβρη, ο θείος Νίκος, σύμφωνα με τη γνώμη όλων, βρέθηκε με τη σύζυγο, την Ιουλία και την εγγονή της αδελφής του σε ένα ζαχαροπλαστείο στο παλιό λιμάνι των Χανίων. Όλοι έδειχναν χαρούμενοι να απολαμβάνουν το πλούσιο παγωτό τους και τους δροσερούς χυμούς.
Κάποια στιγμή ο θείος Νίκος βρήκε την ευκαιρία να στραφεί προς το κορίτσι και να πει χαμηλόφωνα: «Το μυαλό, η λογική θέτει όρια, η ψυχή όμως πολύ δυνατότερη δεν περιορίζεται, και όταν μια γνωριμία, έστω και μικρού διαστήματος, μένει και δεν έχει τέλος, αυτή την είχε αποφασίσει το αστέρι σου και εσύ δεν είχες την αξιοσύνη να κρατήσεις. Νιώθεις συνεχώς να χρειάζεσαι συγχώρηση».


“Γιατί χαρήκατε τόσο πολύ” (απόσπασμα)

Θαρρείς και δεν έφτανε ο ίσκιος τού δέντρου και το απαράδεκτα μικρό πλάτος του ακάλυπτου χώρου, επιπλέον ένας αδιαμόρφωτος βράχος προεξοχή-εξόγκωμα, έκοβε το μήκος του ακάλυπτου κάθετα στα δύο και σκόρπιζε ένα είδος ψυχοπλάκωσης. Αν έβλεπες αυτόν τον βράχο από χαμηλά, όπου βρισκόταν και το διαμέρισμα της Ρηνιώς, φάνταζε πανύψηλος και απειλητικός. Όταν κάποιος πρωτοέβλεπε αυτόν τον βράχο, ακουγόταν η φράση: Αχ, τι είναι αυτό;

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα...