Η Έρθα μούσκευε κατσικοπροβιές στον μεγάλο λάκκο πάνω από την ακρογιαλιά με τις κάτασπρες στρογγυλές κροκάλες. Τις είχε βάλει αποβραδίς πλακωμένες με πέτρες να μαλακώσουν. Το νερό ερχόταν μέσα από ένα μεγάλο σκοτεινό όρυγμα, γέμιζε τον λάκκο και μετά χυνόταν στη θάλασσα. Η κοπέλα μπήκε να ξεπλακώσει τις προβιές. Τις είχε βουλιάξει ακριβώς στο σημείο, που το νερό έβγαινε ορμητικό από το όρυγμα κι έπεφτε αφρίζοντας στον λάκκο. Βούτηξε μέχρι τη μέση και τράβηξε την πρώτη πέτρα. Σήκωσε την προβιά και την απόθεσε στην όχθη. Ετοιμαζόταν να σηκώσει τη δεύτερη, όταν άκουσε κάτι να χτυπιέται στη ροή του νερού. Τέντωσε τ’ αυτιά της, μα δεν πρόλαβε. Ένα κορμί εκσφενδονίστηκε από το όρυγμα κι έπεσε μπροστά στα πόδια της μ’ ένα δυνατό παφλασμό. Ήταν άντρας και μάλιστα νέος!
Η Έρθα τρόμαξε. Αυτό, που ήρθε μέσα από τα έγκατα της γης, ήταν κάτι, που μόνο τα πνεύματα μπορούσαν να στείλουν. Στις φωνές της έτρεξαν οι δικοί της. Εκείνη με κοφτές φράσεις προσπάθησε να τους εξηγήσει τι είχε συμβεί.
«Αυτό… αυτός… ήρθε από εκεί μέσα», τους είπε, δείχνοντας το όρυγμα «Τον πέταξε το ποτάμι».
Οι άντρες τον τράβηξαν στην όχθη. Καθώς τον ταρακούνησαν, άρχισε να ξερνάει νερό.
«Είναι ζωντανός!», είπε ο Σάμο, που είχε γίνει αρχηγός μετά την εξαφάνιση του Λούμπο.
Τον γύρισαν κι έβγαλε βήχοντας το υπόλοιπο νερό.
«Πώς βρέθηκε εδώ;», ρώτησε ο Ελάτ.
«Ήρθε από εκεί μέσα», επανέλαβε η Έρθα, που με την παρουσία των δικών της ένιωθε πλέον ασφαλής.
Ο Ελάτ, πιο γέρος απ’ όλους, κοίταξε τον Κραν, γιατί αυτός ήταν, που ξέβρασε το υπόγειο ποτάμι σ’ αυτή την άλλη άκρη της Ζεστής Χώρας. Ο νέος συνερχόταν σιγά σιγά. Κοίταξε γύρω του σαν χαμένος. Πού βρισκόταν; Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Ενστικτωδώς το χέρι του αναζήτησε το τόξο του. Δεν το βρήκε, το είχε πάρει το νερό. Οι άλλοι τον κοιτούσαν περίεργοι, χωρίς να μιλούν.
«Πού είμαι;», ψέλλισε.
Ο Ελάτ του έδειξε το όρυγμα.
«Ήρθες από εκεί» απάντησε. «Βγήκες από το στόμα της γης. Ποιος είσαι;»

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα...

Η Νίκη Ευθυμιάτου-Κατσούνη είναι Φιλόλογος (Ιδιωτική και Δημόσια Εκπαίδευση) με Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης (MSC) στις Περιβαλλοντικές Επιστήμες (Διαπανεπιστημιακό) και Διδακτορικό (PhD) από τη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών, Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η. του Πανεπιστημίου Πατρών.
Ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος τη; Εταιρείας Φύσεως Κεφαλονιάς και Ιθάκης (Ε.Π.Φ.Κ.Ι.) είχε την πρωτοβουλίας ίδρυσης Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στην ιδιαίτερή της πατρίδα, την Κεφαλονιά, στο οποίο δώρισε τις συλλογές της (1996).
Πρωτότυπες επιστημονικές και ερευνητικές εργασίες της καθώς και πολυάριθμα άρθρα της έχουν δημοσιευθεί σε πολλά επιστημονικά και εκλαϊκευμένα περιοδικά και βιβλία λογοτεχνικού, φιλολογικού και περιβαλλοντικού περιεχομένου. Πρώτη ποιητική συλλογή «Το Λυκόφως των Πραγμάτων», έκδ. Νέα Σκέψη, Αθήνα 1971. Ακολουθούν :«Πολύπτυχο» 1975 και «Πολύπτυχο» 1976, «Αφιέρωμα στον Εθνικό Δρυμό Αίνου» έκδ. Μουσείου Φ.Ι.Κ.Ι. 1998, «Το όρος Αίνος της Κεφαλονιάς. Ιστορία-Φυσιογεωγραφία-Βιοποικιλότητα»: Φοίτος Δ., Καμάρη Γ., Κατσούνη Ν., Μήτσαινας Γ. (Εκδότες) έκδ. Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Αίνου» 2015, στον οποίο διατέλεσε Γραμματέας (2003-2019) με απόφαση Υπ. ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.Το 1991 ο τοπικός Τύπος (Νέα Κεφαλονιά) την ανακήρυξε «Κεφαλονίτισσα της χρονιάς». Το αθηναϊκό περιοδικό «Εικόνες» κάνει δύο ειδικά αφιερώματα για τις δραστηριότητές της (Μάιος 1992, Ιούλιος-Αύγουστος 1993). Η αθηναϊκή εφημερίδα «Έθνος» στο αφιέρωμα για την Ημέρα της Γυναίκας (Μάρτης 1994) την συμπεριλαμβάνει στις 50 Ελληνίδες, που διακρίθηκαν σε πανελλήνιο επίπεδο για το κοινωνικό τους έργο. Το 2001 ως Πρόεδρος της Ε.Π.Φ.Κ.Ι. παρέλαβε το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για την ίδρυση του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κεφ/νιας-Ιθάκης.
Τον Οκτώβριο του 2008 ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Κεφαλονιάς - Ιθάκης της απονέμει τιμητική πλακέτα για την προσφορά της στην Εκπαίδευση. Τον Μάιο του 2015 βραβεύτηκε από την Εταιρεία ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ με το βραβείο «Έργο Ζωής» για τη συμβολή της στην προστασία του περιβάλλοντος.