Το βιβλίο αυτό γράφτηκε ως μέρος ενός άλλου που έχει τίτλο «Γιατί Χρεοκόπησε ο Κοινοβουλευτισμός» και πρόκειται να εκδοθεί σύντομα. Μία από τις αιτίες της χρεοκοπίας του Κοινοβουλευτισμού είναι το τραυματικό βίωμα των πολιτών εξαιτίας της σχεδόν καθημερινής τους έκθεσης σε διάφορα σκάνδαλα που ξεσπούν κάθε λίγο το ένα μετά το άλλο και που πρωταγωνιστές έχουν –ποιους άλλους;– αυτούς που καθορίζουν την καθημερινή μας ζωή: τους πολιτικούς. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο, «Φαίνεται ότι υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα που χρησιμοποιούνται συχνά από τα διάφορα συμφέροντα για να πετύχουν τους στόχους τους. Πρόσωπα που, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουν κατασκευαστεί γι’ αυτόν τον λόγο και προωθούνται συνεχώς... Το πρόβλημα της εξυπηρέτησης συμφερόντων ξένων προς αυτά του λαού, της λήψης αποφάσεων που τον αφορούν και λαμβάνονται χωρίς τη συμμετοχή του και που τελικά στρέφονται εναντίον του, δεν πρόκειται να σταματήσει με νομικά, οικονομικά ή άλλου είδους «μέτρα», τη στιγμή που δεν υπάρχει πολιτική βούληση των αντιπροσώπων του για να εφαρμόσουν την επιθυμία τού ίδιου του λαού ώστε να γίνονται συναλλαγές, συμφωνίες, έργα, για όφελός του και μόνο. Η μόνη λύση πλέον είναι ο ίδιος ο λαός να επιβάλει αυτή την επιθυμία του στους αντιπροσώπους του και όχι μόνο με εκλογές. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν για άλλη μια φορά: είναι δυνατόν αυτό να γίνει με το υπάρχον πολιτικό σύστημα;» Όσα αναφέρονται στο βιβλίο δεν είναι άγνωστα. Αυτό όμως που προσφέρει, είναι μια ολοκληρωμένη εικόνα των σκανδάλων που περιγράφει και του αντίκτυπου που έχουν στην ελληνική κοινωνία.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα...

Ο Κώστας Καστρινάκης γεννήθηκε το 1954. Σχολείο πήγε στο Κολλέγιο Αθηνών μέχρι την Ε’ Γυμνασίου (1963-1972), όπου είχε συμμαθητές πολλούς από τους πρωταγωνιστές της σημερινής πολιτικής ζωής του τόπου. Σπούδασε στη Αγγλία Μηχανολόγος Μηχανικός (1973-1979). Δούλεψε στην Ελλάδα σε επτά διαφορετικούς εργοδότες (ιδιωτική εταιρία πλαστικών, ΕΒΟ, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Γενικό Επιτελείο Ναυτικού, Υπουργείο Βιομηχανίας, Έρευνας και Τεχνολογίας, ΕΑΒ, Ολυμπιακή Αεροπορία), αφού απολύθηκε δυο φορές και έμεινε άνεργος συνολικά πέντε χρόνια, αδυνατώντας να «στεριώσει» κάπου λόγω της «γλώσσας» που έβγαζε κάθε φορά για τα «στραβά» που έβλεπε. Όμως «στραβά» έβλεπε και εκτός επαγγέλματος και αντιδρούσε με κάθε ευκαιρία που του δίνονταν, χωρίς ποτέ να ενταχθεί σε κόμματα. Τελικά συνταξιοδοτήθηκε αναγκαστικά το 2010.