Λένε πως το κλάμα είναι υγεία. Για μένα είναι αδυναμία. Είναι υγιές όταν έχεις έναν ώμο να ακουμπήσεις και κάποιον να σου σφουγγίσει τα μάτια, μα αν είσαι μοναχός, αυτή τη δουλειά, αυτό το φορτίο το επωμίζεσαι εσύ και είναι βαρύ, γαμώτο! Πλύστρα στην ίδια σου την ψυχή! Να στέκεσαι μετά κατάκοπος έχοντας μαζέψει τα δικά σου δάκρυα, μη και γλιστρήσει η ύπαρξή σου σ’ αυτά και σε αφήσει σακάτη. Πού καιρός να αναρρώσεις, όπως δεν έχεις και την πολυτέλεια να ξαποστάσεις! Γι’ αυτό είναι αδυναμία το κλάμα. Σου παίρνει όλη την ενέργεια με την οποία έχεις φορτίσει την ύπαρξή σου, χάρη σε όλα όσα απαρνιέσαι για να μην σου λείπουν, για να έχεις δύναμη μετά να αντιμετωπίσεις τη ζωή που σε περιμένει στη στροφή.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα...

Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω γιατρός ή μάλλον αυτό νόμιζα πως ήθελα γιατί έτσι με είχαν μάθει. Με τον ίδιο τρόπο έμαθα κι άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα πως το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι κάτι κακό.
Μετά μεγάλωσα, δεν έγινα γιατρός αλλά ούτε κι αυτό που θα μπορούσα να γίνω. Έπιασα όμως τη Ζωή από την αρχή κι έμαθα στον Εαυτό μου να κάνει αυτά που Είμαι.
Τώρα απλά θέλω να είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος, έτσι πληρώνω καθημερινά τον Δοσά της Ζωής προκειμένου να είμαι ο Εαυτός μου και γι’ αυτό και δεν θα ζητήσω τη «συγχώρεση» κανενός.