Αυτό το παραμύθι είναι για όλους. Μπορεί να διαβαστεί από Μικρούς (ίσως όχι πολύ, ανάλογα βέβαια και τον αναγνώστη), από Μεγάλους (που συνεχίζουν να εξελίσσονται και να αναπτύσσονται), αλλά και από Τεράστιους (μέσα τους).
Αυτό το παραμύθι αφηγείται υπαινικτικά πολλές μικρές ιστορίες. Τις δικές μου. Αλλά και τις ιστορίες των Άλλων. Όλες εκείνες τις αφηγήσεις που συνθέτουν τελικά τη μεγάλη Ιστορία.
Αυτό το παραμύθι μιλάει για ήρωες. Ανθρώπους που θαυμάζω. Τους παλιούς μαχητές και μαχήτριες. Αλλά και τους σύγχρονους ακτιβιστές. Κορίτσια που σώζουν ναυαγούς και πρωτοστατούν στη σύγχρονη μάχη για την κλιματική καταστροφή στον πλανήτη. Αγόρια που μοιράζονται τη Γνώση μέσω της τεχνολογίας, που προσφέρουν την τέχνη και την επιστήμη τους στη συλλογική δράση και αλληλεγγύη για την ανθρωπότητα. Ή και αντίστροφα. Άτομα και ομάδες όλων των φύλων και φυλών που δρουν, αλληλεπιδρούν, αντιδρούν, κάνουν λάθη, εκτίθενται, βγαίνουν από τον λήθαργο και τις «ντουλάπες», επιλέγουν να ζουν στο «εδώ και τώρα», δημιουργώντας σε αντίξοες συνθήκες τις δικές τους ευ-τοπίες.
Αυτό το παραμύθι εδράζεται σε, αλλά και προτείνει παράλληλα, ένα πλαίσιο για περαιτέρω εφαρμοσμένη εξάσκηση σε μεθόδους και τεχνικές προσωπικής ανάπτυξης, πρόληψης, ψυχοεκπαίδευσης, οικοψυχολογίας, συστημικής σκέψης, ψυχογεωγραφικής περιπλάνησης και ενσυνειδητότητας (mindfulness). Για τη σύνδεσή μας με τον κόσμο. Και εν τέλει, για τη σύνδεσή μας με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αυτό το παραμύθι θεμελιώνεται σε τόπους. Πραγματικούς. Φαντασιακούς. Συμβολικούς. Άγνωστους και αχαρτογράφητους. Οικείους και γνώριμους, όπως ένα οικογενειακό σπίτι με βοτσαλωτή αυλή.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Αύρα Βαζαίου είναι ψυχολόγος. Γεννημένη το 1970, μεγάλωσε, ζει κι εργάζεται έως σήμερα στον Πειραιά. Με τον νου της όμως ταξιδεύει παντού, συνήθως στα καλοκαίρια – στα παλιά αλλά και στα μελλοντικά.
Πάντα της άρεσε να ακούει ιστορίες και ενίοτε να φτιάχνει τις δικές της. Στη δουλειά της, αξιοποιεί τις ιστορίες ψυχοθεραπευτικά ή/και ψυχοεκπαιδευτικά για να βοηθήσει τους ανθρώπους να κατανοήσουν περισσότερο τον εαυτό τους και τους άλλους. Οι σπουδές της στην ψυχολογία και την επικοινωνία τής άνοιξαν νέους δρόμους στις αναζητήσεις της κι έθεσαν το πλαίσιο μιας δυναμικής πορείας γνώσεων, εμπειριών, ιδεών, αλληλεπιδράσεων και συναντήσεων με απίθανους ανθρώπους και τις ιστορίες τους.
Ακόμα, μέσα από την πορεία της διδακτορικής της διατριβής αναπτύχθηκε σταδιακά ένα μεγάλο προσωπικό κι ερευνητικό ενδιαφέρον για το ψυχολογικό νόημα της κατοίκησης, εστιάζοντας στον συναισθηματικό δεσμό με τον βιωμένο, οικείο χώρο και τη σημασία που παίζει το περιβάλλον και η αρχιτεκτονική στην ταυτότητα και ευημερία των ανθρώπων. Από τότε, ψάχνει τις ιστορίες που αφηγούνται οι τόποι για τους ανθρώπους που τους κατοικούν.