«Στο μοναστήρι, στην πρωτεύουσα, μεταξύ των ανθρώπων, αυτό το αδιόρατο χαμόγελο θα λογαριαζόταν σαν χαμόγελο. Κάποτε... όταν ζούσε ανάμεσα σε ανθρώπους... έως χθες, όταν τελικά κατάλαβε ότι έκανε τον εαυτό του να πιστεύει, ότι παραπλάνησε τον εαυτό του να νομίζει ότι πίστευε ότι ανήκε σε μια κοινότητα». «Και τι γίνεται όταν ο σκλάβος αγαπά τόσο πολύ τον αφέντη του που επιθυμεί να πεθάνει από το χέρι του αφέντη του; Και τι γίνεται εάν ο σκλάβος που το έσκασε επιστρέψει στον αφέντη του παρακαλώντας τον να πεθάνει από το χέρι του;»
Ο Bilge Karasu (1930-1995), ένας σχετικά άγνωστος συγγραφέας στο ελληνικό κοινό, διαθέτει μια ιδιαίτερη και συναρπαστική σχέση μεταξύ της γλώσσας που χρησιμοποιεί στα γραπτά του με την αντίληψη που έχει για τον κόσμο που τον περιβάλλει. Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να ρίξει φως ακριβώς σε αυτή την έλλειψη, ελπίζοντας ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι ερευνητές.
Ο Karasu, εξετάζοντας, αποδομώντας και ανασυνθέτοντας τα δομικά στοιχεία της τουρκικής γλώσσας, δίνει νέα πνοή σε αυτήν και προσφέρει νέους νοηματικούς ορίζοντες στους αναγνώστες. Αποτελώντας μέρος ενός μεγάλου «κύματος» συγγραφέων οι οποίοι παρουσίασαν έναν νέο τρόπο αφήγησης (Ahmet Hamdi Tanpınar, Peyami Safa, Sezai Karakoç, Oğuz Atay, Lale Müldür, Orhan Pamuk, Rasim Özdenören, Turan Koç, Gökhan Özcan, κ.ά.), δημιουργεί νέα ερωτήματα, τα οποία ταυτόχρονα ανοίγουν νέους ορίζοντες στη σκέψη του αναγνώστη.
Για τον αναγνώστη που συναντά πρώτη φορά τον Karasu είναι βέβαιο ότι θα παραξενευτεί με το ύφος του, γιατί τα νοήματα είναι συγκαλυμμένα, κρυπτικά και σχεδόν... «υπνωτιστικά».
Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη και τρεις αφηγήσεις («Νησί», «Λόφος», «Μουριές») των οποίων ο συνδετικός δεσμός είναι τα θεμελιώδη θεματικά δίπολα που χαρακτηρίζουν τα κείμενα του Bilge Karasu: πίστη-δόγμα, εικονικό–ανεικονικό, πρόσωπο–απρόσωπο, ελευθερία-υποταγή. Στις δύο πρώτες αφηγήσεις, με φόντο το Βυζάντιο του 8ου αιώνα και την Εικονομαχία, κυριαρχούν τα πρόσωπα δύο μοναχών, του Ανδρόνικου και του Ιωακείμ, που έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες. Στο δεύτερο μέρος φόντο είναι η Κωνσταντινούπολη του 20ού αιώνα και πρωταγωνιστές ο ίδιος ο συγγραφέας, η ιταλίδα Τζούλια και οι μνήμες του από τη δεκαετία του 1930 αλλά και από την αναβίωση των πολιτικών αναταραχών της Τουρκίας κατά τη δεκαετία του 1960.

Λίγα λόγια για τον συγγαφέα

Ο Γεώργιος Bασιλείου Μιχαλακόπουλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας (Ιόνιο Πανεπιστήμιο) με γνωστικό αντικείμενο Τουρκία: Λογοτεχνία και Πολιτισμός, και είναι απόφοιτος του Τμήματος αυτού. Ο μεταπτυχιακός τίτλος του και το Διδακτορικό Δίπλωμά του αναφέρονται σε ζητήματα Μέσης Ανατολής και Τουρκίας.
Τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη μελέτη των εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στην τουρκική κοινωνία και πολιτική, στις σχέσεις μεταξύ Πολιτικής και Κοινωνίας στην Τουρκία, στον ρόλο της Λογοτεχνίας ως «καθρέφτη» της τουρκικής κοινωνίας, στη σχέση Λογοτεχνίας και Γλώσσας και, τέλος, στη μελέτη του Πολιτικού Λόγου στην Τουρκία.
Όλα τα ερευνητικά αποτελέσματα έχουν παρουσιαστεί μέσω της συμμετοχής του σε διεθνή συνέδρια, αλλά και μέσω άρθρων και συμβολών σε επιστημονικούς τόμους, ενώ τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι τα εξής:
• Κάτω από την ίσαλο γραμμή – Προσεγγίζοντας την Τουρκία που αγνοούμε
• Το πνεύμα εναντίον του σκότους – Η Νύχτα του Bilge Karasu
Στο παρελθόν συμμετείχε στο ακαδημαϊκό πρόγραμμα «Fulbright American Studies institute on US National Security», το οποίο ανήκε στον θεματικό κύκλο American Foreign Policy Formulation in an Era of Globalization.
Διδάσκει τα μαθήματα «Τουρκία: Πολιτισμός και Κοινωνία», «Τουρκία: Γλώσσα, Πολιτισμός και Κοινωνία», «Τουρκική γλώσσα και Πολιτισμικοί Κώδικες» (I-IV), είναι Διευθυντής του Εργαστηρίου «Γλώσσα και Πολιτική» του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας, στο οποίο έχει διανύσει δύο θητείες ως Πρόεδρός του.