Μια ιστορία χωρίς botox

Τέσσερις φίλες ή μήπως περισσότερες; Φίλες για πάντα ή απλώς φίλες της μίας βραδιάς; Αν η λέξη φιλία μοιάζει με την λέξη φίδια, δεν θα πρέπει να είναι τυχαίο. Τέσσερα κορίτσια δοκιμάζουν την τύχη και την αντοχή τους, μαζί και τη δική μας. Ξίφη και πρώτα φιλιά, απογοητεύσεις και αρώματα, αλλαγές και μεταμορφώσεις, λάθη και μπράβο, μικρά βήματα και άλματα, φιλοδοξίες και πάθη, αμφιβολίες και όνειρα, ναι και όχι, πρέπει και μη, σε ασπρόμαυρο και έγχρωμο φόντο, ανάλογα με τη δεκαετία. Και τη διάθεση.

Γιατί αν δεν πρέπει να τα μοιράζονται όλα οι φίλες, τότε ποιο το νόημα της φιλίας; Η Πελούσα Τσαντάκη αγαπά τις ηρωίδες της και δεν θέλει να τις εκθέσει. Αν περιμένετε να διαβάσετε ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις ή όλα αυτά που λένε τα κορίτσια, μικρά και μεγάλα μεταξύ τους, μην χάνετε χρόνο. Γιατί μέσα στο «Αν έχεις τέτοιες φίλες», είμαστε όλοι εμείς. Άρα θα διαβάσουμε την αλήθεια μας.

Για το παρελθόν, το παρόν κυρίως. Κι ας μην έχουμε ούτε μία ρυτίδα, κι ας τρέμουμε το νυστέρι. Η ανάγνωση τουλάχιστον θα είναι αναίμακτη. Απλώς μην εμπιστευτείτε όλες τις ηρωίδες. Όχι ακόμη.

Τι λένε τελικά οι φίλες μεταξύ τους; Ιστορίες της σιωπής και της ψυχής. Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε γυναίκες που σκέφτονται και λειτουργούν σαν άνδρες και άνδρες που υποκλίνονται στη γυναικεία πανουργία. Μια ιστορία για γυναίκες στην προ-μπότοξ εποχή. Γιατί μια λάθος επιλογή μπορεί να σε καταστρέψει…

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η Πελούσα Τσαντάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Ζει στην Αθήνα από 20 χρονών με την οικογένειά της.

Μετά τα Κέντρα Ξένων Γλωσσών, στα οποία, δίδασκε και διηύθυνε, αφοσιώθηκε στη συγγραφή. Το πρώτο της μυθιστόρημα είχε τίτλο «Άλλα λόγια» (2002) και το δεύτερο, «Γιατί δεν κοιμάμαι τα βράδια» (2005).Το νέο της βιβλίο, «Αν έχεις τέτοιες φίλες» ζωντανεύει αξίες και εικόνες μιας άλλης εποχής. [...] Όμως τη δική της ψυχή δεν την βάραινε καμιά αταξία. Μόνο που δεν είχε εξαγνιστεί ακόμη. Το παρελθόν της ήταν πολύ μακριά και το μόνο τεκμήριο εκείνης της αμαρτίας ήταν κάποια χαρτονομίσματα καλά φυλαγμένα σε ένα τσεπάκι τσάντας. Δεν τα είχε ξεχάσει, απλά δεν τα είχε αξιοποιήσει. Ίσως δεν είχε έρθει η ώρα να κλείσει εκείνο το παραθυράκι που είχε ανοίξει στα δεκαοχτώ της στο Λονδίνο κι έμενε ακόμη ανοιχτό. Ίσως το δίχτυ που την είχε τυλίξει τότε να ήταν φτιαγμένο τελικά με αλυσίδες. Καιρός να το σπάσει. Τώρα έχει την δύναμη. [...] Γιατί μια λάθος επιλογή μπορεί να σε καταστρέψει…