Το σχολείο ετοιμάζεται να κλείσει για τις διακοπές του Πάσχα. Εδώ και μία εβδομάδα όμως, κάποιος μαθητής είναι απών. Κάποιος που δεν περίμενε τις διακοπές για να φύγει, όπως όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές του. Κάποιος που βρίσκεται ήδη μακριά. Είναι ο Βάχιντ. Ό,τι έχει μείνει πίσω να τον θυμίζει, ένα τετράδιο. Ένα τετράδιο όχι κάποιου μαθήματος, αλλά όλων σχεδόν των μαθημάτων μαζί, μια και ο Βάχιντ δεν έχει ξεχωριστό τετράδιο για κάθε μάθημα· έχει ένα για όλα τα μαθήματα. Για όποτε θυμόταν να γράψει ή όποτε ήθελε να γράψει. Γεμάτο ζωγραφιές γκράφιτι, στίχους από τραγούδια και δικές του σημειώσεις, από σκέψεις του, που τις σημείωνε εκεί την ώρα του μαθήματος. Αυτό το τετράδιο είναι που ξέχασε ο Βάχιντ κάτω απ’ το θρανίο του [...]

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε όποιον βοήθησε και βοηθάει να ανακαλύψουμε τον καθρέφτη του μυαλού μας. Σε όποιον κατάφερε να μας κάνει να κοιτάξουμε μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, να πάρουμε δύναμη και ν’ ανοίξουμε, επιτέλους, φτερά... Κι ακόμα, είναι αφιερωμένο στα σχολεία εκείνα και στους δασκάλους τους που κατορθώνουν να οδηγούν τους μαθητές τους, πέρα από την πιεστική αναζήτηση των βαθμών, στην αναζήτηση της φαντασίας και της μαγείας της δημιουργίας.

Η Ντιάνα Νασιοπούλου είναι ζωγράφος και διδάσκει καλλιτεχνικά και επαγγελματικό προσανατολισμό σε δημόσιο Γυμνάσιο της Αθήνας. Εκδίδει το πρώτο της εφηβικό διήγημα, πιστεύοντας πως μπορούν να γίνουν αρκετά πράγματα που θα κάνουν περισσότερο αγαπητό ένα σχολείο στα παιδιά. Ένα σχολείο που να μπορεί να ανιχνεύει και να υποστηρίζει ταλέντα, να προάγει την κριτική σκέψη και να στηρίζει τους στόχους των μαθητών του, βοηθώντας τους να συμμετέχουν δημιουργικά στη μάθηση και στη γνώση.