Ο γλάρος που πετούσε περίεργα ήταν ένα πολύ έξυπνο και πολύ τολμηρό πουλί, μοναδικό στην αδελφότητα των γλάρων. Λεγόταν Θόας και ήταν σοφός. Είχε δίψα για γνώση και έθελγε τους άλλους γλάρους με τη διδασκαλία του. Απέκτησε δώδεκα αφοσιωμένους μαθητές και μια μέρα τους κάλεσε στην ακροθαλασσιά και τους μίλησε έτσι:
«Αδελφοί μου, η ώρα τούτη είναι ώρα περισυλλογής και ευθύνης. Ένας βαθύς διαλογισμός θα σας δώσει σωματική δύναμη και πνευματική ευεξία για την αυριανή μέρα. Λοιπόν, τώρα δε θα κουνηθείτε από τη θέση σας ούτε εκατοστό. Με διπλωμένες τις φτερούγες σας, ακίνητοι, θα ακούτε τη θάλασσα και θα κοιτάτε την ομορφιά γύρω σας. Η ομορφιά δεν είναι ανάγκη· είναι έκσταση. Είναι τραγούδι που το ακούτε, ακόμη και όταν τα αυτιά σας είναι βουλωμένα. Θ’ ακούτε τη θάλασσα και θα ευχαριστείτε σιωπηλά τον άνεμο που σας έφερε εδώ και σας έκρινε άξιους να πετάτε μαζί του με το φως των αστεριών...»
Το εκλεπτυσμένο χιούμορ είναι μια ευγενική ιδιότητα της ανθρώπινης ψυχής. Στην πένα του Θεοδόση Μοσχόπουλου αυτή η ιδιότητα αποκτά ένα θυμόσοφο χρώμα, μουσικό, τρυφερό και λυπητερό.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Θεοδόσης Μοσχόπουλος γεννήθηκε το 1937 στα Χαβριάτα της Κεφαλονιάς. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και, όταν τελείωσε τις σπουδές του, διορίστηκε καθηγητής στη δημόσια εκπαίδευση.
Υπηρέτησε επί μία δεκαετία ως Σχολικός Σύμβουλος στην Ευρυτανία. Το 1992 αποσπάστηκε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, όπου με άλλους συναδέλφους του έγραψε το διδακτικό βιβλίο της Α΄ Γυμνασίου Η Ελληνική γλώσσα μέσα από κείμενα αρχαία, βυζαντινά και λόγια, εγκαινιάζοντας έτσι συλλογικά την επαναφορά των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο.